dinsdag 10 januari 2017

Don Quijote richt een startup up in de 21e eeuw?

De startup

Waar je vroeger op je tellen, moet je heden ten dage op je woorden passen. Niet zozeer op je taal, want die schijnt achteruit te gaan. Op je woorden. Je zegt niet meer dat je voor jezelf of een bedrijf wilt beginnen, of een handeltje, nee, dat heet startup. 
Gekkigheid is dat. Maar de zoekmachine is heilig, dus ons huttenplannetje heet nu berghut-startup. Ik weet welhaast zeker dat iedereen die berghut & startup in zijn browser intikt bij ons terecht komt. 

Breakdown

Van de 100 startups worden er een paar een succes, de bronnen verschillen nogal van mening hoeveel. Een paar overleven in de marge en de rest gaat fout. 
Dat geldt voor de precieze (de ouderwetse) definitie van een startup: Een bedrijf opzetten met een behoorlijke slok venture capital dat je na maximaal 5 jaar kunt verkopen (cashen) zodat je stil kunt gaan leven.. 
Binnen de rekkelijke definitie (elk nieuw bedrijfsplan) dalen de percentages tot promillages. De meeste starters lopen niet met hun hoofd in de wolken en beginnen gewoon voor zichzelf. Daarvan mislukt ook een procentje of 70.
Een beetje Googelen geeft je een kaleidoscoop aan analyses waarom het niet zou zijn gelukt en hoe de door anderen gemaakte fouten te vermijden.........
Als keerzijde daarvan de verklaringen voor succes, waar de belangrijkste steevast ontbreekt. Geluk tref ik nergens aan. Vreemd is dat, want het is méér dan aannemelijk dat geluk de belangrijkste succesfactor is. Ons brein houdt niet van geluk maar wil liever een goed klinkend verhaal.

De spin-off

Een zichzelf respecterende startup leidt vanzelfsprekend tot spin-offs. Dat is zoiets als de supermarkt die een afdeling bloemen,- en planten opent. Of een slagerij. 

En verdomd, tijdens onze plannenmakerij hebben wij reeds niet minder dan een tweetal spin-offs weten te definiëren. Eigenlijk nog meer, maar ik behandel deze twee eerst. Mooi is dat! Nog geen paal van die hut de grond in en iedereen wordt rijk van ons! 

Ezels


Eseltrekking  Spanien
Op pad met  langoor

Denise Wirth is een Zwitserse mevrouw. Zelf weet ze het nog niet, maar zij gaat ons helpen met één van onze spin-offs: Ezeltochten. Jaarlijks krijg ik vragen van gezinnen die denken dat hun kinderen wél willen wandelen als er een dier meeloopt. Waar ze als beloning op de rug mogen klimmen als ze moe worden. 
Er zijn een paar plekken waar dat inderdaad gebeurt, maar niet hier in de buurt. Denise is 13 jaar geleden vanuit Zwitserland naar Santiago de Compostela gelopen. Met twee ezels. Ze kwam er zelfs mee in de krant:



Denise op weg naar Santiago, 2003

Tijdens die tocht heeft ze bedacht dat ze haar leven met ezels ging vullen. En sindsdien woont ze in Catalonië. Met ezels. En organiseert ze tochten. Ook met ezels. 

Het verdienmodel

Franka zei: "Maar jij vond dat toch niks, iets met ezels doen?" Dat klopt. Ik ben niet zo van dieren en heb al helemaal geen zin in het jaarrond verzorgen en gebonden zijn. Maar......ik heb een verdienmodel.
Tsja, wat wil je? Een startup met een spin-off zonder verdienmodel? Dacht het niet. 

Denise houdt van ezels en mag er daarom het hele jaar op passen. Zij moet ook leven, dus verhuurt zij haar ezels voor € 30/dag als het méér ezels zijn en meerdere dagen. Ik houd niet zo erg van ezels, maar andere mensen vast & zeker wel. Dus ik ga faciliteren. Huur iemand in die wel van ezels houdt en die mag er dan voor zorgen als ik de ezels van Denise huur, zeg 6 weken. Zo iemand kost mij hier in Spanje ongeveer € 1200/maand incl. werkgeverslasten. Ik ga met Denise nog een beetje pingelen, dus ik heb per maand € 4000 kosten voor twee ezels en twee begeleidsters. Ezels en verzorgsters worden diervriendelijk behandeld, dus ze hoeven maar 20 dagen per maand te werken. 

De prijzen voor buitensportactiviteiten van allerlei soort zijn hier € 35/55 pp. Een halve dag met een gezin (2 kinderen) kost bij ons € 100, een koopje! 
In 20 dagen heb ik 40 dagdelen en twee equipos, dat maakt 80 dagdelen. Als ik de helft van de tijd de routes verkoop, ben ik uit de kosten......en alles méér is winst, letterlijk. 

The blue economy & synergie

De oplettende lezer(es) heeft gezien dat ik slechts € 6000/jaar verdien, maximaal, bruto. Daar komt de gemiddelde hoogopgeleide lezer van dit stukje zijn bed niet voor uit. Ik wel! Al kan ik er niet direct stil van gaan leven.
Behalve dat ik denk synergie te behalen (met zie hierna) en er economies of scale zijn als ik het aantal ezels en begeleidsters uitbreid, waardoor ik meer zou kunnen verdienen, is mijn motivatie om dit plan te overwegen een heel andere. 
Het is gebaseerd op het gedachtegoed van de blue economy. Er zijn hier in de regio jongeren die graag stil willen blijven leven. Want stil leven doen wij hier al. Bijvoorbeeld door een toekomst vorm te geven met aan landbouw en/of toerisme gelieerde bezigheden. Ook stil leven kost geld.  
Traditionele landbouw levert weinig op. Als je met een zooitje ezels die je in de winter verzorgt in de zomer je boterham kunt verdienen? Als je daarmee bovendien bijdraagt aan het onderhoud van het landschap (ezels worden ingezet om bospercelen schoon te houden wat helpt bosbranden tegen te gaan)? Als er bovendien een X-aantal jonge mensen een vakantiebaantje door kunnen hebben? Als je (zie hieronder) een bijdrage kunt leveren aan de vermindering van de CO2 uitstoot? 

Als je deze argumenten overziet, waarom zou ik het dan niet doen?


Sancho Panza

De reden dat ik op het toeristische (muil)ezelplan terechtkwam was echter een andere. De beroemdste ezelberijder ter wereld kennen wij allemaal:


Afbeeldingsresultaat voor sancho panza donkey
Sancho Panza


In onze beleving een beetje een dikkige man die minstens 80 kg woog. Dat was vroeger, toen we nog niet zo diervriendelijk waren met zijn allen. Een beetje een behoorlijke (muil)ezel kan 20% van zijn eigen gewicht torsen. Een ezel max. 60 en een muilezel 90 kg. 
Het bevoorraden van afgelegen hutten gebeurt met helikopters. Een helikopter slurpt 170 liter brandstof/uur. Een helikopter huren kost € 1000 per uur, minstens. Een paar netjes (1500 kg) met vracht naar boven brengen ook zo iets, inclusief aan,- & afloopkosten. 
Een (muil)ezel kost € 30/dag. 
Onze hut, daar ging het om, moet ook worden bevoorraad. Liefst niet met een helikopter. Als je nou met 4 muilezels gaat lopen, kun je in een halve dag 360 kg naar boven dragen én terug, in het geval van onze hut. FF doorrekenen, hupsakidee, weer een verdienmodel! Meisje/jongen, 4 muilbeesten: Kost € 200/dag/720 kg. Twee dagen € 400/1440 kg. Dat is de helft van een helikopter.
Het kan dus gewoon uit, ten opzichte van die helikopters! Het is zelfs een flink stuk goedkoper en daarom is er foutenmarge in de schattingen toegestaan.

Don Quijote

Onze tweede spin-off wordt daarom het bevoorraden van de refuges met behulp van (muil)ezels. Als het eenmaal bij ons loopt, gaan we de directie van het Nationaal Park overhalen om helikopter-transport te verbieden en gaan wij alle hutten bevoorraden. Ook degenen die nu met een Landrover Defender worden gefoerageerd omdat ze daarvoor een speciale vergunning hebben. 
Er is immers een (prijs)concurrerend alternatief. Over duurzaamheid & werkgelegenheidsbevordering hoeven we het dan niet eens te hebben, mij dunkt. Kostenbesparing is voldoende incentive voor de helikopterhutten, en de Landroverhutten verliezen hun concurrentie-voordeel. Niks aan te doen.  

De vraag die rest: Ben ik tegen windmolens aan het vechten, of is het écht een briljant plan?

-Wordt vervolgd-

Geen opmerkingen:

Een reactie posten