Vandaag zou ik met Tim de eerste top beklimmen van dit seizoen. De Pui de Linya die vanuit ons huis het uitzicht domineert. Vanaf onze kant heeft de Pui wel iets weg van een uitgedoofde vulkaan met zijn vorm van een licht afgeplatte kegel.
Het verschil wordt duidelijk als je bovenop staat:
Omdat ik van mooie foto's houd, nog maar ééntje die Tim afgelopen week maakte tijdens een stevig onweer wat bij ons overtrok:
Heel moeilijk is de Pui de Linya niet, maar omdat er haast nooit iemand komt, is het wel heel speciaal. De oriëntatie is niet makkelijk, paden en steenmannen nauwelijks aanwezig en je voelt wat bergsport voor mij zo leuk maakt. Ongebaande paden, het gevoel dat je bij de uitverkorenen hoort. We hebben er weleens een paar duizend gemzen gezien op de top. Vermoedelijk de halve populatie van het nationaal park die 's zomers een rustig heenkomen zoekt. Weg van al die toeristen die rust & ruimte komen zoeken.
De Hernia
Helaas, in plaats van de eerste van minimaal drie toppen die we deze week zouden gaan beklimmen zit ik thuis een stukkie te tikken. Tim is wel onderweg met een vriendje, gelukkig voor hem.
Gisteren moest ik beton storten voor een reparatie van de weg die ik aan het uivoeren ben. De betonwagen was iets te vroeg, ik hoorde hem aankomen terwijl ik de laatste hand legde aan de bekisting. Dat klinkt makkelijker dan het was, want die wegreparatie gaat ongeveer zo:
Dat ravijn daaronder is best diep, de plek waar je staat te werken (met touwen gezekerd uiteraard) wordt gevormd door instabiele hopen gruis. Ik vertrouwde de bekisting nog niet helemaal en wilde er een extra ondersteuning onderzetten. Half gedraaid, half wegglijdend kracht zetten. Dat ging dus mis, want terwijl ik de steun probeerde stevig te fixeren, zette ik in die onmogelijke houding kracht. Vol door mijn rug ging ik. Zonder zielig te willen overkomen hees ik mij met veel pijn uit mijn benarde positie. De chauffeur van de betonwagen keek een beetje meewarig naar die dubbelgevouwen kabouter die uit het niets omhoog klauterde.
In de bouw is beton beton, dus het storten ging door. Ik kon werkelijk nog geen troffel vasthouden van de pijn.
Na een uurtje werk zat het beton erin en mocht ik naar huis.......
Bij het opstaan vanmorgen had ik in bed geen pijn. Ha! dacht ik. Dat duurde niet zo lang, want uit bed stappen lukte niet, dat werd rollen. Op mijn knieën de trap op, met veel moeite plassen en daarna weer plat op de grond. Tim zei later dat één van mijn benen spastisch was geworden, maar dat had ik niet zo scherp, zullen we maar zeggen.
Voor mij vandaag geen Pui de Linya, en komende week ook geen Posets en Aneto, de twee hoogste bergen van de Pyreneeën waarvoor dit een oefening was, vrees ik. Jammer. Ik hoop dat ik voor Tim nog een partner kan vinden.
Terug naar de website
