Roekeloos
Een dikke week geleden gaf ik hier uiting aan mijn zorg met betrekking tot de gezondheid van onze jongens. Dat was ingegeven door hun naar mijn mening wat al te drieste pogingen om leuke sprongen te leren met skies of snowboards vastgebonden onder hun voeten. Zelf ben ik ook ooit jong geweest, als degene die voor mij in de boom was geklommen niet op dat dunne hoogste takje had durven gaan zitten, wist ik wat mij te doen stond. Dus ik snap het wel, dat licht roekeloze. Of ik het (altijd) leuk vind? "I'm in two minds", zeggen de Engelstaligen dan.
Intuïtie
Mensen die geloven in hun intuïtie zouden vast, na hetgeen gisteren is gebeurd, roepen: "Ik had het wel voelen aankomen!" Afgezien van het feit dat zulke uitspraken meestal betrekking hebben op een schier oneindige veelheid voorvoelsels die op die ene na niet zijn uitgekomen, en ik vorige week mijn zorg aan het papier had toevertrouwd, ga ik hier niet beweren dat ik "het had voelen aankomen." Dat had ik namelijk niet.
Gescheurde banden
Op het moment dat het gebeurde, hoorde Joep een geluid alsof er iets brak. Zijn enkel dacht hij. Hij was een partijtje aan het basketballen op het schoolplein, zette zijn voet verkeerd neer, en hoorde een geluid terwijl hij op de grond viel. Een krakend geluid gecombineerd met erg veel pijn.
Dat zag er niet goed uit, en het voelde nog minder.
De leerplicht
Joep is 17 en derhalve niet meer leerplichtig. In de praktijk betekent dit dat niet de school, maar de ouders/verzorgers verantwoordelijk zijn ingeval een ongeval plaatsvindt. Ik werd gebeld met de mededeling dat mijn zoon veel pijn en een enorm dikke enkel had. De schoolleiding adviseerde mij hem te komen ophalen, omdat het hen niet verstandig leek op de schoolbus te stappen.
Het was 15.50 u, en de CAP (het gezondheidscentrum) 2 minuten verwijderd van zijn school. De lessen eindigen om 15.10, maar omdat we in Spanje wonen, moeten de kinderen die niet in het dorp, waar die school staat, wonen, eerst gaan eten voordat de schoolbus om 16.05 vertrekt.
Ons huis bevindt zich op een klein half uur rijden van die school, dus ik riep: "Ik kom eraan, hebben jullie ijs op die enkel gedaan?" Dat hadden ze, nog een gelukkie, want volgens mij hoort dat niet bij hun verantwoordelijkheid als zo'n slachtoffer niet leerplichtig is.
Onderweg
Verdomme! dacht ik in de auto. Hele skiseizoen naar de filistijnen door een misstap. Die rit duurt een half uur, dus ik overwoog nog meer zaken, maar dan wordt dit verhaal te lang. Er werd gebeld. Het schoolhoofd aan de lijn. "Of ik toestemming gaf dat zij samen met de conciërge Joep naar de CAP zou brengen, want hij had wel héél veel pijn?" Coöperatief als ik ben ingesteld, gaf ik hen carte-blanche.
Bij de CAP
Gelukkig had ik voor vertrek genoeg tegenwoordigheid van geest een pot pijnstillers in mijn zak te steken. IJs op een enkel leggen valt al buiten de competentie, dus een Iboprufennetje of wat door zijn keel werken komt al helemaal bij niemand op.
Joep zat samen met schoolhoofd en conciërge in een rolstoel in de wachtkamer.
"Heb je de dokter al gezien."
Dat had hij.
"Wat heeft hij gezegd?"
Niks eigenlijk.
"Niks??? Hebben ze je al pijnstilling gegeven?"
Dat hadden ze niet.
Kwam mijn strip diclofenaco toch nog van pas.
Het schoolhoofd meldde dat de dokter had gezegd dat de enkel erg dik was. En dat het hem verstandig leek naar de eerste hulp van het ziekenhuis te gaan.
Tussen twee culturen
Zelf heb ik teveel dagen van mijn leven in ziekenhuizen doorgebracht. In Zuid-Amerika en in Nederland voor mezelf en hier in Spanje als begeleider van onze kinderen en af en toe als tolk/begeleider van gasten die pech hebben gehad. Teveel dagen heeft als keerzijde dat je ervaringsdeskundige wordt en interculturele vergelijkingen kunt maken.
Toen ooit mijn bot afstierf werd mij dat door een aardige verpleegkundige die Marion heette terwijl zij de wond aan het behandelen was verteld. Dat mocht zij uiteraard niet, maar zij was Nederlands, kende mij al meer dan een maand door de dagelijkse omgang en vond dat ik dat moest wéten. Dat ik letterlijk niet ongeschonden uit het ziekbed zou komen.
In Spanje is zoiets, naar mijn ervaring, volstrekt ondenkbaar. Dat komt verderop.
In het ziekenhuis
De arts van dienst was een reuze aardige, naar het scheen capabele man. Zijn assistent daarentegen leek weggelopen uit een film. De rol van die jongen was onduidelijk. Leerling-verpleegkundige? Arts in opleiding? Het laatste in ieder geval niet, naar ik hoop, en in plaats van verpleegkundige kan hij beter schoonmaker worden. Niets ten nadele van het schoonmaakvak, maar de sterftekans is lager. En als iemand stage loopt voor arts en hij weet niet wat enkelbanden zijn? ("Zegt dat je iets, enkelbanden", vroeg de dokter? Gevolgd door glazig staren. Zorgelijk.)
De gipskamer
Terwijl de foto werd ontwikkeld, kwamen er twee ambulances binnenrollen met nieuwe patiënten. Onze arts was alleen, dat heb je in zo'n streekziekenhuis, en wij moesten weg uit het behandelkamertje naar....Ja, dat wist eigenlijk niemand. De schoonmaakster bracht uitkomst door te opperen dat de gipskamer vrij was. Hoefden wij in ieder geval niet samen met de nieuw-aangekomen patiënten in de gang op onze beurt te wachten. Het voelt ook een beetje raar als je tussen mensen aan de beademing en een hele rits drukdoend ambulance,- en ziekenhuispersoneel door met je zoon in een rolstoel een goed heenkomen loopt te zoeken. Terwijl onduidelijk is wáár dat heenkomen is gelokeerd.
De behandelaarster
Na een tijdje kwam er iemand binnen die leek te zijn gestuurd door de schoonmaakster. Zij bleek de opdracht te hebben gekregen om een gipsen steunverband aan te brengen. Op onze vraag of zij ook wist wat er met die enkel aan de hand was, zei ze: "Nee." Daar word ik altijd een beetje kregel van, en ik repliceerde: "Als je niet weet wat er aan hand is, wat dóe je hier dan?" hetgeen haar enkele ogenblikken uit haar evenwicht bracht. Gelukkig herinnerde zij zich op tijd dat informatie verstrekken over het karakter van de aandoening onder de compententie van de arts valt, en zei ze met triomf als ondertoon in haar stem: "Ik word gestuurd!" God, wat mis ik mijn pleeg Marion op zo'n moment.
Het afscheid
Temidden van niet opgeruimde resten van het gipsverband werden wij achtergelaten. Vrijwel onmiddellijk kwam de baliemedewerker binnen met de papieren voor de nazorg, het recept voor de pijnstilling en een blik in zijn ogen die ons deed besluiten zo snel mogelijk naar buiten te rijden. Hij protesteerde daar niet tegen, dus de inschatting leek juist.
En nu zijn we thuis. We denken dat Joep zijn enkelbanden gescheurd heeft en we wéten dat we over 10 dagen terug mogen komen bij de algemeen chirurge Dr. Gotschi. Haar kennen we gelukkig heel goed.......leuk mens wel.
Terug naar de website
dinsdag 13 januari 2015
vrijdag 9 januari 2015
Fietsen op de Passo di Primi
Wie er fietst
Na twaalf jaar heb ik de pagina fietsen/mountainbiken op onze website vernieuwd. Een interessante exercitie. Al doende realiseerde ik me dat ik het destijds niet erg slim heb aangepakt. Denk ik nu dan toch. Mijn uitgangspunt was ooit dat het aanbod fietsroutes in ieder geval óók aantrekkelijk moest zijn voor gezinnen, onze gedachte cliëntéle. Af en toe krijgen wij hier wel mensen met een fietsdrager met fietsen voor het hele gezin, maar op één meisje van 6 jaar oud na heb ik hier nog nooit een kind zien fietsen.
Die fietsen op de drager zijn bestemd voor een andere week in Frankrijk of desnoods aan de Costa Brava waar in het achterland gepeddeld kan worden. Degenen die fietsen zijn de papa's. En een heel enkel keertje een mama. Maar nóóit een mama waarvan de partner niet fietst. Tegenwoordig hebben de mama's dan soms een elektriek hulpmotortje om papa te kunnen bijhouden.
Wie er niet fietst
Die kennis had ik 12 jaar geleden ook al, behalve dat van die hulpmotor. Menigmaal heb ik in Zuid-Limburg met de vrienden van mijn mannenfietsclub meesmuilend toegezien hoe, destijds wat oudere, inmiddels wat jongere, mannen met een beginnende bierbuik op zondagochtend de huiselijke verplichtingen lieten voor wat die waren en met hun vrienden de heuvels en terrassen onveilig maakten. Wij hadden nog geen kinderen in die tijd, derhalve geen huiselijke verplichtingen, dus voelden ons gerechtigd om daarop neer te zien.
Vermoedelijk was dat de achtergrond die mij er toe dreef om een zo sexe-neutraal-mogelijk fietsaanbod in de verkoop te zetten. Hoe dom kan een mens zijn?
De fiets als gewei
Zonder nu meteen een diepte-psychologisch inzicht te willen verwoorden, wat voor de vrouw haar (over)gewicht is, is voor de man zijn fiets (of auto, maar dit gaat over fietsen). Een mal pakje om het lijf en daaronder een kek karretje. Zelfs mijn vrienden van de nog steeds bestaande mannenfietsclub hebben zich de afgelopen twee jaar allemaal op een carbon-frame getrakteerd. Als ik terugdenk aan hoe wij 30 jaar geleden onze ijzeren rossen sneller probeerden over de top te jagen dan die dure chroom-molybdeen frames van die bierbuiken? Vermakelijk.
Priming
Potentiële mannelijk klanten moet je niet proberen binnen te halen door te zeggen dat je zo leuk met het gezin naar een stuwmeertje in de buurt kunt rijden. Denk ik nu. Je moet ze een uitdaging geven. Hoe is het immers ánders te duiden dat al die idioten zo nodig Alpe d'Huez op willen rijden? Of de Stelvio. Of de Tourmalet. Of de Mont Ventoux. Voor het mooie uitzicht? Dat denk ik niet. Een vriend van mij is al meer dan 40 keer de Mont Ventoux opgereden. Degene die mij daarvoor een plausibele rationele verklaring kan geven, krijgt onmiddellijk een krat bier thuisgestuurd.
Om deze reden heb ik een overzicht gemaakt van de zwaarte van de colletjes hier in de buurt ten opzichte van "grote namen". Dan kunnen die mannen, dat hele gefiets is immers weinig meer dan de illusie dat ze net als Eddy(?), Joop(?), Bernard(?), Marco(!/?), Miguel(?/?), Lance(?!/?!), Alberto(!/?) of Nairo/Chris/Vicenzo naar boven dansen, zich inbeelden dat ze de Mont Ventoux beklimmen als ze hier over de Col de Creu d'Eixol omhoog rijden. Zwaarder dan de Tourmalet!
En dan stoppen ze vrouw en kinderen gewoon in de 740 hatchback als ze "gezellig met de kinderen" in dat stuwmeertje moeten gaan zwemmen. Veel minder gedoe met de badlakens en pick-nickmand.
En dit is de uitdagende pagina geworden
Na twaalf jaar heb ik de pagina fietsen/mountainbiken op onze website vernieuwd. Een interessante exercitie. Al doende realiseerde ik me dat ik het destijds niet erg slim heb aangepakt. Denk ik nu dan toch. Mijn uitgangspunt was ooit dat het aanbod fietsroutes in ieder geval óók aantrekkelijk moest zijn voor gezinnen, onze gedachte cliëntéle. Af en toe krijgen wij hier wel mensen met een fietsdrager met fietsen voor het hele gezin, maar op één meisje van 6 jaar oud na heb ik hier nog nooit een kind zien fietsen.
Die fietsen op de drager zijn bestemd voor een andere week in Frankrijk of desnoods aan de Costa Brava waar in het achterland gepeddeld kan worden. Degenen die fietsen zijn de papa's. En een heel enkel keertje een mama. Maar nóóit een mama waarvan de partner niet fietst. Tegenwoordig hebben de mama's dan soms een elektriek hulpmotortje om papa te kunnen bijhouden.
Wie er niet fietst
Die kennis had ik 12 jaar geleden ook al, behalve dat van die hulpmotor. Menigmaal heb ik in Zuid-Limburg met de vrienden van mijn mannenfietsclub meesmuilend toegezien hoe, destijds wat oudere, inmiddels wat jongere, mannen met een beginnende bierbuik op zondagochtend de huiselijke verplichtingen lieten voor wat die waren en met hun vrienden de heuvels en terrassen onveilig maakten. Wij hadden nog geen kinderen in die tijd, derhalve geen huiselijke verplichtingen, dus voelden ons gerechtigd om daarop neer te zien.
Vermoedelijk was dat de achtergrond die mij er toe dreef om een zo sexe-neutraal-mogelijk fietsaanbod in de verkoop te zetten. Hoe dom kan een mens zijn?
De fiets als gewei
Zonder nu meteen een diepte-psychologisch inzicht te willen verwoorden, wat voor de vrouw haar (over)gewicht is, is voor de man zijn fiets (of auto, maar dit gaat over fietsen). Een mal pakje om het lijf en daaronder een kek karretje. Zelfs mijn vrienden van de nog steeds bestaande mannenfietsclub hebben zich de afgelopen twee jaar allemaal op een carbon-frame getrakteerd. Als ik terugdenk aan hoe wij 30 jaar geleden onze ijzeren rossen sneller probeerden over de top te jagen dan die dure chroom-molybdeen frames van die bierbuiken? Vermakelijk.
Priming
Potentiële mannelijk klanten moet je niet proberen binnen te halen door te zeggen dat je zo leuk met het gezin naar een stuwmeertje in de buurt kunt rijden. Denk ik nu. Je moet ze een uitdaging geven. Hoe is het immers ánders te duiden dat al die idioten zo nodig Alpe d'Huez op willen rijden? Of de Stelvio. Of de Tourmalet. Of de Mont Ventoux. Voor het mooie uitzicht? Dat denk ik niet. Een vriend van mij is al meer dan 40 keer de Mont Ventoux opgereden. Degene die mij daarvoor een plausibele rationele verklaring kan geven, krijgt onmiddellijk een krat bier thuisgestuurd.
Om deze reden heb ik een overzicht gemaakt van de zwaarte van de colletjes hier in de buurt ten opzichte van "grote namen". Dan kunnen die mannen, dat hele gefiets is immers weinig meer dan de illusie dat ze net als Eddy(?), Joop(?), Bernard(?), Marco(!/?), Miguel(?/?), Lance(?!/?!), Alberto(!/?) of Nairo/Chris/Vicenzo naar boven dansen, zich inbeelden dat ze de Mont Ventoux beklimmen als ze hier over de Col de Creu d'Eixol omhoog rijden. Zwaarder dan de Tourmalet!
En dan stoppen ze vrouw en kinderen gewoon in de 740 hatchback als ze "gezellig met de kinderen" in dat stuwmeertje moeten gaan zwemmen. Veel minder gedoe met de badlakens en pick-nickmand.
En dit is de uitdagende pagina geworden
zondag 4 januari 2015
Halve waarheden en smartphones
Halve waarheid
Het verhaaltje dat ik gisteren opschreef over onze prijswinnende zoons met hun filmpje behoeft enige rectificatie. In de eerste plaats heeft de auteur om het verhaal met weinig woorden wat extra lading te geven een beetje gestoeid met de waarheid.
Dat zit zo. Joep's telefoon is niet stuk. Hij was hem vorige week weliswaar kwijt, maar door een eerlijke vinder was de telefoon weer in zijn bezit gekomen. Wel uit zijn zak gevallen met één of ander truukje, dus mijn irritatie had enige grond.
Vervolgens was zijn telefoon een paar dagen later nat geworden. Sneeuw in de niet met een rits afgesloten zak. Sneeuw wederom via mislukt truukje in de zak geraakt. Telefoonscherm vertoonde vreemde trekken. Een jaar geleden -wij doen langer met onze telefoons dan de doorsnee-gebruiker, dat dan weer wel- was zijn scherm kapot. Via internet had Joep daarop zichzelf de reparatievaardigheden bijgebracht. Voor minder dan € 5 was er een S-III scherm uit HongKong in onze brievenbus beland en met behulp van een föhn en een stanleymes had Joep een nieuw scherm. Dat vond ik wel handig. Het leek mij een angstig avontuur.
Natte telefoon heeft oplossing
Gewapend met deze ervaring dacht Joep: föhn erop, scherm loshalen, tijdje doorblazen totdat water is verdampt en klaar is Kees. Aldus is het waterprobleem opgelost. Feitelijk was mijn uitspraak van de kapotte telefoon dus niet correct, maar verlies & vochtprobleem samen gaven mij wel het gevoel dat de telefoon stuk was (geweest). En aanleiding voor de vraag: "Betaal ik dan een nieuwe?" En het antwoord op die vraag had ik ook al geformuleerd. Laten ze maar een krantenwijk nemen.
Prijswinnend?
De voorwaarden van de wedstrijd zijn mij niet geheel duidelijk. In de kleine letters lees ik nergens dat er iedere week een telefoon wordt uitgeloofd. Het kan er ook één aan het eind van het seizoen zijn. Hoewel de tv vanmorgen wel zoiets riep. We gaan er dus vanuit dat ze gewonnen hebben. Wat nu? Er is ineens een telefoon over binnenkort in ons huis.
Mijn Samsung
Zelf loop ik al vierëneenhalf jaar rond met mijn Samsung nameless. Die is niet smart, maar voor € 19,95 aanschaf vind ik het prijs,- en groentechnisch een wereldaankoop. Tegen iedereen die het horen wil -of niet- roep ik de hele tijd hoe blij ik met dat ding ben. Kan weliswaar noch Whatsappen noch Wordfeuden, maar iedere ochtend om 07.15 loopttie af en bellen en SMS'en gaat ook goed. Desondanks word ik wel een erge dinosauriër inmiddels. Daarom stelde ik de jongens voor de telefoon die hier binnenkort bezorgd wordt, aan hun vader te schenken.
Dat leek hen een tof plan. Ondanks waterdicht en schokbestendig heeft dat apparaat een camera met te weinig pixels en ander feilen op chill-gebied. Te dik, te zwaar enz. Maar mocht mijn Samsung stuk gaan, weest niet verbaasd als ik rondloop met mijn nieuwe speeltje:
Het verhaaltje dat ik gisteren opschreef over onze prijswinnende zoons met hun filmpje behoeft enige rectificatie. In de eerste plaats heeft de auteur om het verhaal met weinig woorden wat extra lading te geven een beetje gestoeid met de waarheid.
Dat zit zo. Joep's telefoon is niet stuk. Hij was hem vorige week weliswaar kwijt, maar door een eerlijke vinder was de telefoon weer in zijn bezit gekomen. Wel uit zijn zak gevallen met één of ander truukje, dus mijn irritatie had enige grond.
Vervolgens was zijn telefoon een paar dagen later nat geworden. Sneeuw in de niet met een rits afgesloten zak. Sneeuw wederom via mislukt truukje in de zak geraakt. Telefoonscherm vertoonde vreemde trekken. Een jaar geleden -wij doen langer met onze telefoons dan de doorsnee-gebruiker, dat dan weer wel- was zijn scherm kapot. Via internet had Joep daarop zichzelf de reparatievaardigheden bijgebracht. Voor minder dan € 5 was er een S-III scherm uit HongKong in onze brievenbus beland en met behulp van een föhn en een stanleymes had Joep een nieuw scherm. Dat vond ik wel handig. Het leek mij een angstig avontuur.
Natte telefoon heeft oplossing
Gewapend met deze ervaring dacht Joep: föhn erop, scherm loshalen, tijdje doorblazen totdat water is verdampt en klaar is Kees. Aldus is het waterprobleem opgelost. Feitelijk was mijn uitspraak van de kapotte telefoon dus niet correct, maar verlies & vochtprobleem samen gaven mij wel het gevoel dat de telefoon stuk was (geweest). En aanleiding voor de vraag: "Betaal ik dan een nieuwe?" En het antwoord op die vraag had ik ook al geformuleerd. Laten ze maar een krantenwijk nemen.
Prijswinnend?
De voorwaarden van de wedstrijd zijn mij niet geheel duidelijk. In de kleine letters lees ik nergens dat er iedere week een telefoon wordt uitgeloofd. Het kan er ook één aan het eind van het seizoen zijn. Hoewel de tv vanmorgen wel zoiets riep. We gaan er dus vanuit dat ze gewonnen hebben. Wat nu? Er is ineens een telefoon over binnenkort in ons huis.
Mijn Samsung
Zelf loop ik al vierëneenhalf jaar rond met mijn Samsung nameless. Die is niet smart, maar voor € 19,95 aanschaf vind ik het prijs,- en groentechnisch een wereldaankoop. Tegen iedereen die het horen wil -of niet- roep ik de hele tijd hoe blij ik met dat ding ben. Kan weliswaar noch Whatsappen noch Wordfeuden, maar iedere ochtend om 07.15 loopttie af en bellen en SMS'en gaat ook goed. Desondanks word ik wel een erge dinosauriër inmiddels. Daarom stelde ik de jongens voor de telefoon die hier binnenkort bezorgd wordt, aan hun vader te schenken.
Dat leek hen een tof plan. Ondanks waterdicht en schokbestendig heeft dat apparaat een camera met te weinig pixels en ander feilen op chill-gebied. Te dik, te zwaar enz. Maar mocht mijn Samsung stuk gaan, weest niet verbaasd als ik rondloop met mijn nieuwe speeltje:
zaterdag 3 januari 2015
Temps de neu
Kapotte ski
Terwijl ik hier achter mijn scherm probeer onze website op te leuken, vermaken onze zoons zich in de sneeuw. Als vader bezorgt dat me regelmatig kopzorgen, eerlijk gezegd.
Zo moest ik vandaag plotseling om 12.15 uitrukken om ze op te halen?! Dat gebeurt nooit, normaal skiën of boarden ze vanaf 9.00 als het skistation opengaat totdat de laatste liften uitgezet worden om 16.30. Nattigheid voelde ik. Het verhaal was dat Joep, waarvan de ski's in reparatie waren wegens, laten we zeggen zéér intensief gebruik, op zijn board niet lekker kon draaien bij deze sneeuwcondities.
Kopzorgen
Meteen uitgerukt en naar de afgesproken plaats. Niemand te zien. Na een te lange wachttijd kwamen ze er toch aan. Joep liep erbij alsof hij in een zware depressie terecht was gekomen. Dat van die depressie viel bij navraag wel mee. Het probleem was dat hij bij het proberen van een nieuwe sprong/salto ongenadig hard op zijn hoofd was geland. Dat verhaal over dat snowboard was, laat ik zeggen, een halve waarheid. Hij was gewoon dermate groggy dat ze hadden besloten het dagprogramma voor gezien te houden.
Ik ben niet de enige met koppijn.
Temps de neu
Op de Catalaanse tv is een programma dat "Temps de neu" heet. Naast informatie over de sneeuwcondities in de verschillende skigebieden heeft dat programma een item dat een 5-tal bloopers in de sneeuw laat zien. De beste van de 5 krijgt dan als beloning voor het opsturen van het videootje een prijs. Een nieuwe mobiele telefoon geloof ik. Ze weten wel hoe ze de jeugd moeten aanspreken bij TV-Catalunya. Wekelijks worden we getracteerd op de meest gruwelijke valpartijen, die altijd door een voice-under van lachende adolescenten wordt begeleid. Leuk! Vooral als je vader bent van zulk spul.
Probeerseltje
De lezer voelt misschien al waar dit verhaal naar toe gaat. Onze beide zoons, voorzien van mobiele telefoons en zo'n camera waardoor Michael Schumacher levenslang gehandicapt is geraakt, filmen hun pogingen tot back-flip, front-flip, misty, lincoln, cork, rodeo, kangoroo-flip of een combinatie van deze movements ook dagelijks. Die pogingen leiden, zeker de mislukte, tot schade aan het materiaal en aan personen. Vandaar die ski in reparatie, en vandaar mijn hoofdbrekens.
Mislukte sprong, gelukte opname!
Het voordeel van een niet 100% correct uitgevoerde sprong is dat het de mogelijkheid biedt tot een leuke opname. Dat dachten die jongens ook, dus deze week hebben ze voor het eerst één van hun filmpjes opgestuurd aan "Temps de Neu". Een combinatie van een gelukte back-flip en daarna een jammerlijk mislukte front-flip. De springer was Tim, die zo uit zijn evenwicht was geraakt bij de landing dat hij kennelijk dacht: Ik heb een overschot aan positieve centrifugale energie. Dat is eigenlijk een front-flip!
Joep stond erbij met zijn mobiel en filmde.
Eerste prijs
Zonet krijgt één van de jongens een Whattsapp van een vriendje dat "Temps de Neu" deze week de 1e prijs heeft uitgereikt aan Joep en Tim van Noort! Morgenavond op de televisie. Als TV-3 het filmpje op hun site zet, plak ik hieronder een link. Ik ben zo trots als een pauw. Vooral omdat deze prijs hen ongetwijfeld zal stimuleren om nog meer volstrekte onzin te proberen. Want bij één van Joep's laatste pogingen was zijn mobiel gesneuveld en ik betaal geen nieuwe. De tv dus wel.
Hier komt de link: Tim flippa's (dat betekent in het Catalaans "uit zijn dak gaan")
Terug naar de website
Terwijl ik hier achter mijn scherm probeer onze website op te leuken, vermaken onze zoons zich in de sneeuw. Als vader bezorgt dat me regelmatig kopzorgen, eerlijk gezegd.
Zo moest ik vandaag plotseling om 12.15 uitrukken om ze op te halen?! Dat gebeurt nooit, normaal skiën of boarden ze vanaf 9.00 als het skistation opengaat totdat de laatste liften uitgezet worden om 16.30. Nattigheid voelde ik. Het verhaal was dat Joep, waarvan de ski's in reparatie waren wegens, laten we zeggen zéér intensief gebruik, op zijn board niet lekker kon draaien bij deze sneeuwcondities.
Kopzorgen
Meteen uitgerukt en naar de afgesproken plaats. Niemand te zien. Na een te lange wachttijd kwamen ze er toch aan. Joep liep erbij alsof hij in een zware depressie terecht was gekomen. Dat van die depressie viel bij navraag wel mee. Het probleem was dat hij bij het proberen van een nieuwe sprong/salto ongenadig hard op zijn hoofd was geland. Dat verhaal over dat snowboard was, laat ik zeggen, een halve waarheid. Hij was gewoon dermate groggy dat ze hadden besloten het dagprogramma voor gezien te houden.
Ik ben niet de enige met koppijn.
Temps de neu
Op de Catalaanse tv is een programma dat "Temps de neu" heet. Naast informatie over de sneeuwcondities in de verschillende skigebieden heeft dat programma een item dat een 5-tal bloopers in de sneeuw laat zien. De beste van de 5 krijgt dan als beloning voor het opsturen van het videootje een prijs. Een nieuwe mobiele telefoon geloof ik. Ze weten wel hoe ze de jeugd moeten aanspreken bij TV-Catalunya. Wekelijks worden we getracteerd op de meest gruwelijke valpartijen, die altijd door een voice-under van lachende adolescenten wordt begeleid. Leuk! Vooral als je vader bent van zulk spul.
Probeerseltje
De lezer voelt misschien al waar dit verhaal naar toe gaat. Onze beide zoons, voorzien van mobiele telefoons en zo'n camera waardoor Michael Schumacher levenslang gehandicapt is geraakt, filmen hun pogingen tot back-flip, front-flip, misty, lincoln, cork, rodeo, kangoroo-flip of een combinatie van deze movements ook dagelijks. Die pogingen leiden, zeker de mislukte, tot schade aan het materiaal en aan personen. Vandaar die ski in reparatie, en vandaar mijn hoofdbrekens.
Mislukte sprong, gelukte opname!
Het voordeel van een niet 100% correct uitgevoerde sprong is dat het de mogelijkheid biedt tot een leuke opname. Dat dachten die jongens ook, dus deze week hebben ze voor het eerst één van hun filmpjes opgestuurd aan "Temps de Neu". Een combinatie van een gelukte back-flip en daarna een jammerlijk mislukte front-flip. De springer was Tim, die zo uit zijn evenwicht was geraakt bij de landing dat hij kennelijk dacht: Ik heb een overschot aan positieve centrifugale energie. Dat is eigenlijk een front-flip!
Joep stond erbij met zijn mobiel en filmde.
Eerste prijs
Zonet krijgt één van de jongens een Whattsapp van een vriendje dat "Temps de Neu" deze week de 1e prijs heeft uitgereikt aan Joep en Tim van Noort! Morgenavond op de televisie. Als TV-3 het filmpje op hun site zet, plak ik hieronder een link. Ik ben zo trots als een pauw. Vooral omdat deze prijs hen ongetwijfeld zal stimuleren om nog meer volstrekte onzin te proberen. Want bij één van Joep's laatste pogingen was zijn mobiel gesneuveld en ik betaal geen nieuwe. De tv dus wel.
Hier komt de link: Tim flippa's (dat betekent in het Catalaans "uit zijn dak gaan")
Terug naar de website
Abonneren op:
Posts (Atom)