Gieren

Zoals ik in een ander stukje schreef, komen er bij ons in de buurt vier soorten gieren voor. Vier, dat zijn precies alle giersoorten die in Europa voorkomen. De meestvoorkomende soort is de Vale Gier. De Vale Gier wordt meestal omschreven als een plank in de lucht. 



Dat komt vooral omdat de vleugels nagenoeg overal even breed zijn. Een relatief korte staart, haast geen kop omdat deze ingetrokken wordt tijdens de vlucht. Je ziet ze heel vaak in groepen. Als je meer dan twee erg grote vogels bij elkaar ziet, is het een Vale Gier. 
De tweede soort is de lammergier. Een stuk bijzonderder -tot voor kort alleen nog maar voorkomend in de Pyreneeën, tegenwoordig ook weer te bewonderen in de Alpen en de Cevennen waar ze zijn geherintroduceerd. 
De lammergier heeft in verhouding tot de lengte iets smallere vleugels die bovendien minder rechthoekig zijn. Bovendien is de staart in verhouding veel langer en enigzins wigvormig en afgerond. De kop in vlucht is niet ingetrokken. Dat maakt ook een stuk uit. 



De aasgier is beduidend kleiner en lijkt in vlucht het meest op de lammergier. Als we hem van dezelfde kant laten aanvliegen, zie je dat de staart korter is, maar wel dezelfde vorm heeft. De vleugels net een tikkie breder en de kopt wat kleiner. Over kleuren heb ik het niet, want in de meeste gevallen zie je nauwelijks meer dan het silhouet. Onze ogen zijn geen fotolens. 




Tenslotte de Monniksgier. Die was behalve op Mallorca alleen nog maar niet-uitgestorven in de Extremadura. Gieren kunnen eigenlijk niet fatsoenlijk vliegen, en al helemaal niet zonder thermiek boven zee, dus die Mallorcaanse vogels zijn ooit door een storm als een soor Robinson Crusoë aangewaaid. En kunnen daar dus niet meer weg. 
De Monniksgier is zwart, nog iets plomper dan de Vale Gier waar hij verder erg op lijkt. Op de grond is hij de baas over de andere gieren. Hoewel het perspectief iets verschoven is, laat ik hem hier zien in vleugelslag. Ik vind de foto te mooi. 



De Sierra de Boumort, iets naar het Zuiden, is de enige plek in Europa -de Wereld in feite- waar je kans hebt ze alle vier tegelijk te zien. Leuk!

Terug naar de website

Tim

voorjaar 2005

Onze Tim wil later wel tekenaar of beeldhouwer worden. Om de mensheid een beetje te laten wennen aan zijn stijl, publiceeer ik hier alvast een kunstwerk van de “jeugdige Tim van Noort”.



Vorige week een poging met hem ondernomen om iets van papier-maché te maken. Een kunstenaar moet experimenteren met verschillende materialen, dacht zijn vader. Binnen vijf minuten en acht keer tussentijds handenwassen gaf hij op. Hij houdt niet van plakkende vingers.

Een ander bijzonder talent is zijn opvliegende karakter. Vroeger als hij iets probeerde te tekenen en het resultaat niet geheel aan het beeld in zijn hoofd beantwoordde, verscheurde hij in elk geval de tekening, brak nog wat potloden en/of smeet de beker met kwasten door de kamer. En kreeg Franka (of ik, zijn zus of broer in deze volgorde) de schuld. En tegenwoordig is dit niet veel beter.

Op school daarentegen gedraagt hij zich alsof het welzijn van de totale mensheid afhangt van zijn gedrag. Sociaal tot de graad dat zijn juffrouw ons meldt dat zijn grootste probleem op school bestaat in het onvermogen om het iedereen naar de zin te maken. Ons Timmetje lijdt zichtbaar als er tevéél kinderen met hem willen spelen, zo rapporteert zij.
Op onze repliek dat hij wellicht dáárom zus, broer, vader en moeder (in deze volgorde) in de thuissituatie fysiek maltraiteert doet slechts een wenkbrauwfrons aan de andere kant van de tafel ontstaan. ¿El Tim? ¡No pot ser! (Tim? Dat bestaat niet!)
Vanavond ging ik hem ophalen van het voetballen. Alle kinderen keurig in hun jas, alleen Timmy zag ik aanvankelijk nergens. Na enige tijd ontdekte ik achter in de sporthal twee vechtende kereltjes waarvan één mijn zoon was. Oké, volgens zijn juf houdt hij wel erg van stoeien. Mijn zoon was echter op een op de grond liggende tegenstander aan het inschoppen.
¿Moet ik nou blij zijn dat hij gelukkig toch niet zo schijnbaar perfect is, of hem op zijn donder geven omdat hij een ander kind mishandelt?

Terug naar de website

Stralende sterren

Vandaag hadden wij bezoek van een vriendin van Franka met haar vriendje. Franka en Elena kennen elkaar van het gezamenlijk musiceren. Elena is in de vogels, dus toen zij hoorde dat de steenarenden na 6 jaar afwezigheid weer aan het broeden zijn op het nest boven ons huis, was zij gisteren komen kijken met haar ik weet niet hoe vaak vergrotende statiefkijker. Daarmee konden ze bij de steenarenden op de koffie. Vandaag had Elena die kijker wéér bij zich, maar de steenarend op het nest zat in de broedstand. We zagen alleen af en toe een stukje staart.
Het vriendje van Elena heet Kike. Hij is net gepromoveerd in de astrofysica en heeft - je zou bijna zeggen dus- geen werk. Kike heeft verstand van sterren en andere hemellichamen en heeft besloten te proberen op een andere manier dan door middel van de wetenschap daar een broodwinning in te vinden. Samen met iemand anders heeft hij een bedrijfje opgezet dat ter lering en vermaak workshops bij jou thuis komt verzorgen over de hemellichamen. Bij jou thuis weet ik niet helemaal zeker, maar bij ons thuis gaan ze het wel proberen komende zomer hebben we afgesproken.
Het aardige is dat onze regio recent door de UNESCO is uitgeroepen tot sterrenlicht-reservaat. Nu merk je daar verder weinig van, want er worden nergens hekken en bordjes geplaatst. Twintig jaar geleden, toen wij ook nog geen straatverlichting hadden in het dorp, lagen wij die eerste zomer met onze vrienden/vrijwilligers ons avond na avond te vergapen aan die imposante sterrenhemel. 
Nu weet ik waarom. Als je naar onderstaande afbeelding kijkt, weet jij het ook. Het is een kaart van Catalonië en een stukje Aragon en Zuid-Frankrijk van de lichtvervuiling. Wij wonen in het donkerblauwe gebied midden-boven. Rechtsbovenin dat donkere stuk, ten Oosten van dat oplichtende lichtblauwe puntje (Esterri d'Àneu). Donkerder is het nergens. Meer sterren zie je dus ook nergens. En we hebben 1100 m minder lucht tussen de ververwijderde lichtbronnen en onze kijkers.



Dat wilde ik even kwijt. Leuk hé! Deze zomer wekelijks een avondje sterren kijken. Met toelichting van Kike.

Terug naar de website

San Pere de Burgal

Wie is  Hans Lemmen? Als je de link nog niet hebt aangetikt, vertel ik het. Hans Lemmen is een kunstenaar die onder andere tekeningen maakt waarin de wereld er net iets anders uit ziet. Hij maakt nog andere dingen ook, maar als je belangstelling is gewekt door onderstaande plaatje kun je beter zelf naar zijn website. Tenslotte kun je het beste zélf in dialoog met het werk, zonder dat daar allerlei gewauwel van mij als stoorzender tussen zit. 

©hanslemmen.nl

Hans was een paar jaar geleden bij ons op de camping en hij stuurde mij al eens foto's op die hij toen maakte. Sommige mensen zien iets anders terwijl ze naar hetzelfde kijken. 23 jaar eerder had hij hier ook al eens gereisd. Daarover schrijft hij onderstaand citaat als bijschrift bij een recente tentoonstelling. Ik kopiëer het omdat ik het een leuk verhaal vind:

"In de Spaanse Pyreneeën kan ik me, vooral vóór en tijdens de dagelijkse onweersbuien, goed voorstellen dat sommigen geloven in goden en reuzen. Die stel ik me voor lijkend op de robuuste gebeeldhouwde figuren aan de gevels van de Romaanse kerkjes. Ik probeer ze te zien in de tegenvormen van heuvelruggen en bergen in de lucht.

Mijn reisgenoot en ik staan in de dakloze ruïne van een 9^e-eeuwse kloosterkerk. De lucht betrekt dramatisch en ik spring met mijn camera in het rond.

Alleen het koor van de kerk heeft nog een dak en werd ooit dichtgemetseld om als kapel dienst te kunnen doen. Eén zonnestraal breekt plotseling door en verlicht plaatselijk de muur, als een roosvenster dat van binnenuit verlicht wordt. Het duurt maar even, dan barst de regen los. Op een gegeven moment regent het zo hard, dat de regendruppels als witte buisjes in slow motion uit de lucht lijken te dalen. Nooit eerder zag ik het pijpenstelen regenen.

In heb het koud en wil naar de auto voor droge kleren en volg het bergpaadje dat een bergstroompje is geworden. Eenmaal behaaglijk in de auto zittend schrik ik op. Vlak vóór me in de regen, zie ik het silhouet van een man met en kap op en een staf in de hand: een monnik! Hij kijkt naar mij maar ik zie zijn ogen niet.  Dan komt hij naar mijn raampje. Het blijkt een bezorgde wandelaar in regencape, die vraagt of ik misschien boven bij de ruïne zijn vrouw heb gezien.

Ik heb nooit geweten waar het precies was.  23 jaar later was ik voor het eerst weer terug in de Pyreneeën en we stonden op een camping. Toen ik het verhaal aan de campingbaas vertelde, zei deze dat de ruïne daar twee kilometer vandaan was: Monasterio de Sant Pere del Burgal."

©hans lemmen

Binnenkort moet Tim een werkstuk inleveren over het Romaanse erfgoed in onze omgeving. Daar hebben wij van alles van. Om te beginnen de kerk naast ons huis. Maar ook dat klooster. Om hem een beetje te proberen te motiveren bezoek ik deze vakantie met hem cultureel erfgoed. Als vader lijkt het me leuk als hij het verslag van onze excursies zou weten te larderen met een dwarse blik. Zoals Hans. 

Terug naar de website