Het besluit is genomen: we gaan alle wandelingen die op onze site staan updaten. Dat belooft een heidens werk te worden, maar het lijkt ons noodzakelijk. De bergen zijn de afgelopen vijftien jaar, een tweetal kleine bevingen (tussen de 3 en 4 op de schaal van Richter) daargelaten, grosso modo wel op hun plek gebleven, maar de overige omstandigheden niet.
In de eerste plaats is er door menselijk ingrijpen van alles veranderd. Er zijn oude paden opgeknapt waardoor er wandelingen zijn die er 15 jaar geleden niet waren. Sommige van die paden zijn inmiddels weer terugoverwoekerd, dus zijn ze er toch weer niet.
Maar er zijn ook inspanningen verricht om paden die destijds behoorlijk wat oriëntatievermogen vergden te markeren. En er zijn paden die ooit gemarkeerd zijn, door ons of door een Alpenvereniging, en inmiddels door verwering hun markeringen weer hebben verloren. En wij hebben nog altijd een aantal projecten "in the pipeline", daar moet ook eindelijk eens iets mee.
Verder hebben wij die wandelbeschrijvingen destijds gemaakt als service voor onze klanten. Dus wij dachten dat als er iets verandert, wij dat dan aan hen zouden kunnen uitleggen. Ook dat werkt niet zo. Al heel snel kwamen wij erachter dat ook Nederlanders en Belgen die bijvoorbeeld in Espot bivakkeren gebruik maken van onze site. Daar is niks mis mee, ik vind het zelfs een blijk van waardering, maar het leidt wel tot de overweging dat je een verantwoordelijkheid hebt die verder draagt dan wat goedbedoelde adviezen aan mensen waarmee je rechtstreeks contact hebt en waarbij je op grond van een persoonlijke inschatting mensen nog eens extra kunt waarschuwen, als je dat nodig acht.
Tenslotte, zeker niet het minst zwaarwegende argument, zijn de mensen veranderd. Een advies als "neem altijd regen,- en warme kleding mee als je de bergen intrekt" volstaat niet meer. Mensen willen, naar mijn indruk, tegenwoordig weten hoe laat het waar en hoeveel gaat regenen. Je kunt daar wel neerbuigend over doen, die neiging heb ik, maar daar is niemand bij gebaat. De klant niet, die wil gewoon weten of zijn quality-time wel tot het uiterste wordt uitgenut ("Ik heb maar 17 dagen vakantie per jaar, daar werk ik het hele jaar voor, dus ik moet er optimaal van genieten.") en ik ook niet, want mijn quasi bijdehante opmerking dat je in plaats van iedere dag drie uur op je Smartphone te surfen om te kijken wat je kunt verwachten in de toekomst -waar dat natuurlijk weer doorgaat, enz.- ook kunt inwisselen voor drie uur van het hier & nu genieten, komt niet aan. En na een paar van zulke opmerkingen denk ik dan: Ok, laat maar zitten, ik hoef mijn punt niet zo nodig weer te scoren.
Dus gaan wij alle wandelingen met GPS-coördinaten labellen, zo mogelijk met een eenvoudig downloadbare app. Ik heb er de ballen verstand van (neem gewoon een regenjas mee als ik de bergen inga) maar dat bestaat vast wel. Wandeling opzoeken, druk op de knop en de hele route zit in je GPS of op je telefoon. Klaar!
Nog één ding: Ook al voorspelt weer-on-line prachtig weer, in de bergen blijven een regenjas en warme kleding onontbeerlijke accessoires, daarover gaan we nooit discussiëren.
Terug naar de website
woensdag 4 december 2013
De knipoog
Op 31 augustus 1997 is mijn vader overleden. De volgende ochtend waren de kranten er vol van. Niet van het feit dat mijn vader was overleden, maar dat Lady Di met haar Harrod's vriendje zich had proberen te ontdoen van de paparazzi. Met de bekende fatale aflooop.
Beetje surrealistisch. MIJN VADER IS DOOD! En terwijl wij koortsachtig in de weer gingen om de begrafenis te organiseren kon je geen radio of tv of krant beroeren of Diane lachte je toe. Gelukkig was er toen nog nauwelijks internet.
Nu was het geen verrassing, de dood van mijn vader. Hij was 71 en ruim twee maanden daarvoor was bij hem longkanker geconstateerd. Uitzaaiingen, last hope(?) chemotherapie. Geen kans.
Wat mij eigenlijk gedurende die maanden van zijn ziekbed het meeste dwars zat was zijn reactie op de ziekte. Niet dat hij zich openlijk verontwaardigd toonde. Op zijn begrafenis citeerde mijn zus daarover een mooie uitspraak: "Ik heb me nooit afgevraagd: Waarom ik? Je kunt net zo goed de vraag stellen: Waarom ik niet?" En dat is ook zo. Dood moeten we allemaal en als je dat moment een beetje vervroegd door je hele leven te roken moet je daarover niet gaan zeuren op het laatste moment. En als je niet hebt gerookt ook niet. Godzijdank hebben we niet alles zelf in de hand.
Mijn vader maakte zich al een paar jaar zorgen over mijn moeder. En ook dat was terecht, want zij begon de eerste verschijnselen van Alzheimer te vertonen. Haar zus had al vanaf 60 & een beetje behoorlijk wat moeite om de windstreken te onderscheiden. Je kunt ook zeggen dat ze zo gek als een deur was. Mijn moeder, die ook haar vader al gedesoriënteerd aan zijn eind had zien komen, was daar weer bang voor. Voor die Alzheimer. En mijn vader voor een partner die ingewisseld zou worden voor een vrouw die hij niet en zij hem niet kende.
Misschien was het wel zijn bezorgheid daarom. Het achterlaten van een vrouw die zichzelf (binnenkort?) niet meer zou kunnen redden. Of zijn schuldgevoel dat hij als ouder, misschien zelfs partner, gefaald had. Drie kinderen op de wereld gezet. Geen van drieën gelovig geworden, zoals hij. Ik denk dat hem dát ook moeite kostte.
In elk geval, hij viel voor mij van zijn voetstuk. Niet dat ik hem nu zo eindeloos adoreerde. Helemaal niet. Maar ik bewonderde wel zijn doorzettingsvermogen, zijn engagement, zijn tot in het absurde doorgevoerde rechtvaardigheidsgevoel. Waarom viel hij dan die eerste maanden van zijn ziekbed voor mij van zijn voetstuk? Ik denk omdat ik had verwacht dat hij de dood zou beschouwen als onderdeel van het leven. Een buurvrouw hier in Spanje zei toen ze mij condoleerde: "Tsja, zo is het leven (es la vida)". Een uitspraak die wij geneigd zijn als paradox te zien, maar het ten diepste juist niet is.
Ik heb niet de pretentie dat ik een recept heb. Toch, op de één of andere manier, verzette mijn vader zich. Hij had nauwelijks meer belangstelling voor zijn jonge kleinkinderen, niet wat wij deden en over zijn ziekte wilde hij het ook nauwelijks hebben. Zijn aandacht richtte zich ineens op de koers van zijn KPN'tjes. Wat hem bij mijn weten nog nooit geïnteresseerd had.
De laatste week kwam er ineens een omslag. Of hij zich had verzoend met het onvermijdelijke, of hij vertrouwen had dat de kinderen zijn vrouw wel zouden opvangen, ik weet het niet en ik hoef het ook niet te weten.
Op de middag van 30 augustus 1997 liep ik zijn kamer uit in het ziekenhuis. Bij de deur draaide ik me nog even om. Op dat moment boog mijn zus zich over hem heen om hem een afscheidskus te geven. Hij zag mij omkijken en stak lichtjes zijn hand op en knipoogde naar me.
Die knipoog is mij genoeg.
Terug naar de website
Beetje surrealistisch. MIJN VADER IS DOOD! En terwijl wij koortsachtig in de weer gingen om de begrafenis te organiseren kon je geen radio of tv of krant beroeren of Diane lachte je toe. Gelukkig was er toen nog nauwelijks internet.
Nu was het geen verrassing, de dood van mijn vader. Hij was 71 en ruim twee maanden daarvoor was bij hem longkanker geconstateerd. Uitzaaiingen, last hope(?) chemotherapie. Geen kans.
Wat mij eigenlijk gedurende die maanden van zijn ziekbed het meeste dwars zat was zijn reactie op de ziekte. Niet dat hij zich openlijk verontwaardigd toonde. Op zijn begrafenis citeerde mijn zus daarover een mooie uitspraak: "Ik heb me nooit afgevraagd: Waarom ik? Je kunt net zo goed de vraag stellen: Waarom ik niet?" En dat is ook zo. Dood moeten we allemaal en als je dat moment een beetje vervroegd door je hele leven te roken moet je daarover niet gaan zeuren op het laatste moment. En als je niet hebt gerookt ook niet. Godzijdank hebben we niet alles zelf in de hand.
Mijn vader maakte zich al een paar jaar zorgen over mijn moeder. En ook dat was terecht, want zij begon de eerste verschijnselen van Alzheimer te vertonen. Haar zus had al vanaf 60 & een beetje behoorlijk wat moeite om de windstreken te onderscheiden. Je kunt ook zeggen dat ze zo gek als een deur was. Mijn moeder, die ook haar vader al gedesoriënteerd aan zijn eind had zien komen, was daar weer bang voor. Voor die Alzheimer. En mijn vader voor een partner die ingewisseld zou worden voor een vrouw die hij niet en zij hem niet kende.
Misschien was het wel zijn bezorgheid daarom. Het achterlaten van een vrouw die zichzelf (binnenkort?) niet meer zou kunnen redden. Of zijn schuldgevoel dat hij als ouder, misschien zelfs partner, gefaald had. Drie kinderen op de wereld gezet. Geen van drieën gelovig geworden, zoals hij. Ik denk dat hem dát ook moeite kostte.
In elk geval, hij viel voor mij van zijn voetstuk. Niet dat ik hem nu zo eindeloos adoreerde. Helemaal niet. Maar ik bewonderde wel zijn doorzettingsvermogen, zijn engagement, zijn tot in het absurde doorgevoerde rechtvaardigheidsgevoel. Waarom viel hij dan die eerste maanden van zijn ziekbed voor mij van zijn voetstuk? Ik denk omdat ik had verwacht dat hij de dood zou beschouwen als onderdeel van het leven. Een buurvrouw hier in Spanje zei toen ze mij condoleerde: "Tsja, zo is het leven (es la vida)". Een uitspraak die wij geneigd zijn als paradox te zien, maar het ten diepste juist niet is.
Ik heb niet de pretentie dat ik een recept heb. Toch, op de één of andere manier, verzette mijn vader zich. Hij had nauwelijks meer belangstelling voor zijn jonge kleinkinderen, niet wat wij deden en over zijn ziekte wilde hij het ook nauwelijks hebben. Zijn aandacht richtte zich ineens op de koers van zijn KPN'tjes. Wat hem bij mijn weten nog nooit geïnteresseerd had.
De laatste week kwam er ineens een omslag. Of hij zich had verzoend met het onvermijdelijke, of hij vertrouwen had dat de kinderen zijn vrouw wel zouden opvangen, ik weet het niet en ik hoef het ook niet te weten.
Op de middag van 30 augustus 1997 liep ik zijn kamer uit in het ziekenhuis. Bij de deur draaide ik me nog even om. Op dat moment boog mijn zus zich over hem heen om hem een afscheidskus te geven. Hij zag mij omkijken en stak lichtjes zijn hand op en knipoogde naar me.
Die knipoog is mij genoeg.
Terug naar de website
Abonneren op:
Posts (Atom)