ontzettend lekker. Ze smaken zoet en ook een beetje zurig waardoor ze heerlijk
fris zijn. Persoonlijk klassificeer ik ze als de lekkerste vruchten die ik ken.
Franka maakt er een Goddelijke saus van die in combinatie met citroenmousse een
all-time-classic op ons menu is.
De boom is in elk geval zo oud dat onze vorig jaar op 84 jarige leeftijd
overleden buurvrouw een uit haar kindertijd daterend litteken op haar scheen
had, veroorzaakt door een te gulzige greep naar de vruchtjes. De daarop volgende
val deed de rest. Les: de takken van moerbeibomen zijn niet geschikt om in te
klimmen. Ze breken.
Misschien telt de boom zelfs honderden jaren, want een aantal in omvang
vergelijkbare bomen staat hier niet ver vandaan bij een al 300 jaar verlaten
klooster. Mooi fresco is er ook nog te bekijken. Les: monniken houden van
moerbeien.
Hoe het verder zij, ook allerlei vogels mogen zich graag vergrijpen aan de
moerbeien, waardoor de boom soms op een volière van KBV’tjes (Kleine Bruine
Vogeltjes) lijkt. Niet alleen KBV’tjes, ook wielewalen weten er wel raad mee.
Maar wielewalen zijn volgens alle boekjes schuwe vogels. In de afgelopen
vijftien jaar had ik een keer of drie ’s ochtends tussen zes en zeven uur een
wielewaal in de boom gezien. En dat is niet zo vaak als je bedenkt dat ik in de
zomer rond die tijd elke ochtend mijn koffie & sigaret consumeer op drie meter
afstand van de boom.
Zodra ik de geringste beweging maakte, was de wielewaal
weg. Mooie vogels, knalgeel met zwart en een rode snavel. Ze zijn zo’n voorbeeld
van een kennelijke evolutionaire abberatie en daardoor met bijeneters en
ijsvogels de kleurrijkste vogeltjes die je in West-Europa kunt zien. Die
kleurstelling zou een verklaring voor hun schuwheid kunnen zijn.
Als ik ’s ochtends echter moet kiezen tussen een wielewaal bekijken en een slok
koffie of een trekje aan mijn sigaret, weet ik het wel. Die geringste beweging
werd dus altijd snel gemaakt.
Tot deze zomer. Ik rook nog steeds (weer) en over mijn koffieverslaving valt
ook niets nieuws te melden. Over die wielewalen des te meer. Na een schuchtere
start begin juli zijn ze nu helemaal los. Dagelijks, ’s ochtends én aan het eind
van de middag strijken er vier wielewalen neer in de moerbei om daar een
kwartiertje luid tetterend rond te hippen.
De vraag dringt zich derhalve op: Wat is er aan de hand met de wielewaal? Een
nieuwe evolutionaire ontwikkeling? Voedselschaarste waardoor de moerbeien hun
laatste toevlucht zijn? Wie zal het zeggen. Leuk is het wel, zolang ze een paar
vruchten laten hangen voor de toetjes van onze gasten natuurlijk.
Terug naar de website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten