dinsdag 13 januari 2015

Verdomme!

Roekeloos

Een dikke week geleden gaf ik hier uiting aan mijn zorg met betrekking tot de gezondheid van onze jongens. Dat was ingegeven door hun naar mijn mening wat al te drieste pogingen om leuke sprongen te leren  met skies of snowboards vastgebonden onder hun voeten. Zelf ben ik ook ooit jong geweest, als degene die voor mij in de boom was geklommen niet op dat dunne  hoogste takje had durven gaan zitten, wist ik wat mij te doen stond. Dus ik snap het wel, dat licht roekeloze. Of ik het (altijd) leuk vind? "I'm in two minds", zeggen de Engelstaligen dan.

Intuïtie

Mensen die geloven in hun intuïtie zouden vast, na hetgeen gisteren is gebeurd, roepen: "Ik had het wel voelen aankomen!" Afgezien van het feit dat zulke uitspraken meestal betrekking hebben op een schier oneindige veelheid voorvoelsels die op die ene na niet zijn uitgekomen, en ik vorige week mijn zorg aan het papier had toevertrouwd, ga ik hier niet beweren dat ik "het had voelen aankomen." Dat had ik namelijk niet.

Gescheurde banden

Op het moment dat het gebeurde, hoorde Joep een geluid alsof er iets brak. Zijn enkel dacht hij. Hij was een partijtje aan het basketballen op het schoolplein, zette zijn voet verkeerd neer, en hoorde een geluid terwijl hij op de grond viel. Een krakend geluid gecombineerd met erg veel pijn.
Dat zag er niet goed uit, en het voelde nog minder.

De leerplicht

Joep is 17 en derhalve niet meer leerplichtig. In de praktijk betekent dit dat niet de school, maar de ouders/verzorgers verantwoordelijk zijn ingeval een ongeval plaatsvindt. Ik werd gebeld met de mededeling dat mijn zoon veel pijn en een enorm dikke enkel had. De schoolleiding adviseerde mij hem te komen ophalen, omdat het hen niet verstandig leek op de schoolbus te stappen.
Het was 15.50 u, en de CAP (het gezondheidscentrum) 2 minuten verwijderd van zijn school. De lessen eindigen om 15.10, maar omdat we in Spanje wonen, moeten de kinderen die niet in het dorp, waar die school staat, wonen, eerst gaan eten voordat de schoolbus om 16.05 vertrekt.
Ons huis bevindt zich op een klein half uur rijden van die school, dus ik riep: "Ik kom eraan, hebben jullie ijs op die enkel gedaan?" Dat hadden ze, nog een gelukkie, want volgens mij hoort dat niet bij hun verantwoordelijkheid als zo'n slachtoffer niet leerplichtig is.

Onderweg

Verdomme! dacht ik in de auto. Hele skiseizoen naar de filistijnen door een misstap. Die rit duurt een half uur, dus ik overwoog nog meer zaken, maar dan wordt dit verhaal te lang. Er werd gebeld. Het schoolhoofd aan de lijn. "Of ik toestemming gaf dat zij samen met de conciërge Joep naar de CAP zou brengen, want hij had wel héél veel pijn?" Coöperatief als ik ben ingesteld, gaf ik hen carte-blanche.

Bij de CAP

Gelukkig had ik voor vertrek genoeg tegenwoordigheid van geest een pot pijnstillers in mijn zak te steken. IJs op een enkel leggen valt al buiten de competentie, dus een Iboprufennetje of wat door zijn keel werken komt al helemaal bij niemand op.
Joep zat samen met schoolhoofd en conciërge in een rolstoel in de wachtkamer.

"Heb je de dokter al gezien."
Dat had hij.
"Wat heeft hij gezegd?"
Niks eigenlijk.
"Niks??? Hebben ze je al pijnstilling gegeven?"
Dat hadden ze niet.
Kwam mijn strip diclofenaco toch nog van pas.

Het schoolhoofd meldde dat de dokter had gezegd dat de enkel erg dik was. En dat het hem verstandig leek naar de eerste hulp van het ziekenhuis te gaan.

Tussen twee culturen

Zelf heb ik teveel dagen van mijn leven in ziekenhuizen doorgebracht. In Zuid-Amerika en in Nederland voor mezelf en hier in Spanje als begeleider van onze kinderen en af en toe als tolk/begeleider van gasten die pech hebben gehad. Teveel dagen heeft als keerzijde dat je ervaringsdeskundige wordt en interculturele vergelijkingen kunt maken.
Toen ooit mijn bot afstierf werd mij dat door een aardige verpleegkundige die Marion heette terwijl zij de wond aan het behandelen was verteld. Dat mocht zij uiteraard niet, maar zij was Nederlands, kende mij al meer dan een maand door de dagelijkse omgang en vond dat ik dat moest wéten. Dat ik letterlijk niet ongeschonden uit het ziekbed zou komen.
In Spanje is zoiets, naar mijn ervaring, volstrekt ondenkbaar. Dat komt verderop.

In het ziekenhuis

De arts van dienst was een reuze aardige, naar het scheen capabele man. Zijn assistent daarentegen leek weggelopen uit een film. De rol van die jongen was onduidelijk. Leerling-verpleegkundige? Arts in opleiding? Het laatste in ieder geval niet, naar ik hoop, en in plaats van verpleegkundige kan hij beter schoonmaker worden. Niets ten nadele van het schoonmaakvak, maar de sterftekans is lager. En als iemand stage loopt voor arts en hij weet niet wat enkelbanden zijn? ("Zegt dat je iets, enkelbanden", vroeg de dokter? Gevolgd door glazig staren.  Zorgelijk.)

De gipskamer

Terwijl de foto werd ontwikkeld, kwamen er twee ambulances binnenrollen met nieuwe patiënten. Onze arts was alleen, dat heb je in zo'n streekziekenhuis, en wij moesten weg uit het behandelkamertje naar....Ja, dat wist eigenlijk niemand. De schoonmaakster bracht uitkomst door te opperen dat de gipskamer vrij was. Hoefden wij in ieder geval niet samen met de nieuw-aangekomen patiënten in de gang op onze beurt te wachten. Het voelt ook een beetje raar als je tussen mensen aan de beademing en een hele rits drukdoend ambulance,- en ziekenhuispersoneel  door met je zoon in een rolstoel een goed heenkomen loopt te zoeken. Terwijl onduidelijk is wáár dat heenkomen is gelokeerd.

De behandelaarster

Na een tijdje kwam er iemand binnen die leek te zijn gestuurd door de schoonmaakster. Zij bleek de opdracht te hebben gekregen om een gipsen steunverband aan te brengen. Op onze vraag of zij ook wist wat er met die enkel aan de hand was, zei ze: "Nee." Daar word ik altijd een beetje kregel van, en ik repliceerde: "Als je niet weet wat er aan hand is, wat dóe je hier dan?" hetgeen haar enkele ogenblikken uit haar evenwicht bracht. Gelukkig herinnerde zij zich op tijd dat informatie verstrekken over het karakter van de aandoening onder de compententie van de arts valt, en zei ze met triomf als ondertoon in haar stem: "Ik word gestuurd!" God, wat mis ik mijn pleeg Marion op zo'n moment.

Het afscheid

Temidden van niet opgeruimde resten van het gipsverband werden wij achtergelaten. Vrijwel onmiddellijk kwam de baliemedewerker binnen met de papieren voor de nazorg, het recept voor de pijnstilling en een blik in zijn ogen die ons deed besluiten zo snel mogelijk naar buiten te rijden. Hij protesteerde daar niet tegen, dus de inschatting leek juist.

En nu zijn we thuis. We denken dat Joep zijn enkelbanden gescheurd heeft en we wéten dat we over 10 dagen terug mogen komen bij de algemeen chirurge Dr. Gotschi. Haar kennen we gelukkig heel goed.......leuk mens wel.

Terug naar de website

Geen opmerkingen:

Een reactie posten